Μία ανάγνωση από τον Δημήτρη Γκιούλο

Θα τα κάνω απλά κόπυ-πέηστ όπως της τα έστειλα μιας και το διάβασα σπαστά, σε 3 κομμάτια.

Δεν εισαι συγγραφεας εσυ, ταχυδακτυλουργος εισαι λεω απτη σελιδα 46, με πετας στο Αμστερνταμ κ μετα μ δειχνεις μια καρτ ποσταλ του δουβλινου για να γελασεις μαζι μου κ να μ πεις "κοιτα γυρω σου, στο χωριο σου εισαι" και μετα με σηκωνεις απο το κοινο,με υπνωτιζεις μιλωντας μου για αμεσοδημοκρατια και μετα με βαζεις στο κορμι μιας κοντης αδερφης η μιας καυλωμενης 36χρονης, χτυπας παλαμακια κ ξυπναω και το μονο που μενει ειναι μια γευση απο αιμα στο στομα (δικο μου, δικο της, δικο τους, δικο ΣΟΥ) κ ενας μεγαλος λεκες στο μποξερακι μου, το κοινο ξεσπαει κ γω δεν ειμαι παρα ενας κομπαρσος σε καποια απτις ιστοριες...

46-72, ιστορια και σφαλιαρα, να μη ξεχασω να παρω ανασα στα ενδιαμεσα, οσο διαμελιζεις σωματα, και βγαζεις χυμενα μυαλα απ'το καπελο σου, λυπαμαι που εχω ελαττωσει αισθητα τα τσιγαρα κατι τετοιες στιγμες, αλλα ποσο παραπανω empathy να νιωσω πoy νιωθω το αιμα μου να χυνεται κ μενα να με νοιαζει μονο ν' αλλαξω σελιδα..

Τελειωσε η παρασταση λυθηκα στο κλαμα, σηκωσα το βλεμα κ ειχες φυγει. Μονο το αιμα μαρτυρουσε την υπαρξη σου, στο πατωμα της σκηνης, στο στομα μου. Εσκυψα να βαλω σε σειρα τις ψηφιδες, να λυσω το γριφο, να δω ποια εισαι, αλλα τα δακρυα τις ειχαν ξεβαψει και ετσι δε μπορεσα να δω..ενα κλαμα μωρου με ξαναφερε στην πραγματικοτητα, πολυ μακρινο ενδεχομενο εκει που καθομουν, αλλα χαμογελασα γιατι ξερω πως εχεις το νου σου, πως υπαρχουν παιδια που μεγαλωνουν με τον αιγαιοπελαγιτικο ουρανο στα ματια τους κ μ' ανταρτικα στα αυτια τους, σκεφτηκα πως κερδιζουμε γιατι λυσσανε να μας εξαφανισουν κ μεις επιζουμε, παλευουμε..Αφησα το βιβλιο που σιγουρα ειναι πιο αλμυρο απ οταν το πηρα στα χερια μου με μια αισθηση αντιστροφως αναλογη της θνητοτητας του χαρτιου του κ πηγα να κρυφτω στις δικες μ κυριακες π ειχαν παντα τη μελαγχολια τ τελους με κοινο το κλιπακι απ τα φτερα του ερωτα κ το πιραμιντ σονγκ των ρεηντοχεντ, εκει ειν' η φωλια μου..θενξ φορ δε σοου...