ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ BLOGGER NIEMANDS ROSE ΣΤΟ DETE.GR
με αφορμή της παρουσίαση του βιβλίου της «Τα φώτα στο βάθος», που Θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 5 το απόγευμα, στο bar Πολυχώρο ghetto (Ευμήλου 8) από την ομάδα πολιτισμού AREA 51.
Γιατί επιλέξατε να χρησιμοποιήσετε ψευδώνυμο; Είναι «αξιοποίηση» της ανωνυμίας που προσφέρει το διαδίκτυο, ή επιλογή ταυτότητας, με ότι αυτό δηλώνει; Και γιατί Niemands Rose;
Η ψευδωνυμία στο Διαδίκτυο είναι ο κανόνας. Και κατά τη γνώμη μου καλά κάνει. Χρειαζόμαστε κάπου-κάπου να απεκδυόμαστε την καθωσπρέπει ταυτότητά μας και να απολαμβάνουμε μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης, χωρίς ταμπού και μετριοπαθείς, στρογγυλεμένες πολιτικές θέσεις. Την ίδια στιγμή η ψευδωνυμία παρέχει κάποιου είδους προστασία από τους λεγόμενους κακόβουλους χρήστες.
Με την «έκρηξη» των blogs, δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι κάθε μπλόγκερ, μπορεί να είναι και ένας εν δυνάμει συγγραφέας. Αυτή η υπερπροσφορά κειμένων, αποδεικνύεται ευλογία, ή κατάρα;
Πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ερώτηση. Έχω την αίσθηση πως είμαστε λιγάκι γραφομανείς ως λαός. Και με αυτή την έννοια η μόδα της πάλαι ποτέ μπλογκόσφαιρας κέντρισε αυτό το χαρακτηριστικό, που βέβαια ατόνησε όταν οι επίδοξοι γραφιάδες ανακάλυψαν τα άλλα social media. Δεν βλέπω καθόλου ως πρόβλημα, το αντίθετο μάλιστα, το να έχουμε και οι ενήλικες μια... δημιουργική απασχόληση. Το πρόβλημα ξεκινάει από το έλλειμμα αυτεπίγνωσης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το βιβλίο σας περιλαμβάνει 38 μικρά, ή μεγαλύτερα κείμενα, 38 αφηγήσεις μικρού μήκους, όπως τις έχετε ονομάσει. Υπάρχει κοινός παρανομαστής , ή θεματολογία ;
Οι αφηγήσεις διατρέχονται από έναν νοητό άξονα και χωρίζονται σε θεματικές ενότητες, που όμως δε θέλησα να τιτλοφορήσω ή να τις κάνω διακριτές μέσα στη συλλογή. Υπάρχουν για παράδειγμα διηγήματα που εκτυλίσσονται σε διάφορα μέρη του κόσμου, άλλα που διαδραματίζονται εντός συνόρων, υπάρχουν αφηγήσεις στη συνέχεια που έχουν ως θέμα τη Γυναίκα και άλλα την ψυχική υγεία, ενώ δε λείπουν και τα αυτοβιογραφικά με μία δόση χρονογραφήματος.
Στα κείμενά σας συναντούμε πολλές φορές σκληρές αναφορές και δυναμικές τοποθετήσεις για την εποχή μας. Το ίδιο και σε κείμενα δεκάδων άλλων συγγραφέων, ή μπλόγκερ. Γιατί όμως όλα τα κείμενα και όλες οι τοποθετήσεις, δεν καταφέρνουν - μέχρι στιγμής - να ανατινάξουν την αδράνειά μας;
Κάτι κινείται, κάτι γίνεται. Διαμορφώνονται νέες τάσεις στο δημόσιο διάλογο. Όλα αυτά τα πράγματα χρειάζονται χρόνο για να παράγουν ένα απτό αποτέλεσμα και για να κριθούν. Τελούμε σε ένα ιδιότυπο και πρωτόγνωρο καθεστώς βομβαρδισμού πληροφοριών, ραγδαίων μεταβολών στην πραγματικότητά μας, φόβου, απόγνωσης, κατάθλιψης, αδυναμίας και εντέλει σοκ. Μέσα στον ορυμαγδό κατακερματίζονται οι φωνές μας, αλλά τελικά θέλω να πιστεύω πως τίποτα δεν πάει χαμένο.
με αφορμή της παρουσίαση του βιβλίου της «Τα φώτα στο βάθος», που Θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 5 το απόγευμα, στο bar Πολυχώρο ghetto (Ευμήλου 8) από την ομάδα πολιτισμού AREA 51.
Γιατί επιλέξατε να χρησιμοποιήσετε ψευδώνυμο; Είναι «αξιοποίηση» της ανωνυμίας που προσφέρει το διαδίκτυο, ή επιλογή ταυτότητας, με ότι αυτό δηλώνει; Και γιατί Niemands Rose;
Η ψευδωνυμία στο Διαδίκτυο είναι ο κανόνας. Και κατά τη γνώμη μου καλά κάνει. Χρειαζόμαστε κάπου-κάπου να απεκδυόμαστε την καθωσπρέπει ταυτότητά μας και να απολαμβάνουμε μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης, χωρίς ταμπού και μετριοπαθείς, στρογγυλεμένες πολιτικές θέσεις. Την ίδια στιγμή η ψευδωνυμία παρέχει κάποιου είδους προστασία από τους λεγόμενους κακόβουλους χρήστες.
Με την «έκρηξη» των blogs, δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι κάθε μπλόγκερ, μπορεί να είναι και ένας εν δυνάμει συγγραφέας. Αυτή η υπερπροσφορά κειμένων, αποδεικνύεται ευλογία, ή κατάρα;
Πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ερώτηση. Έχω την αίσθηση πως είμαστε λιγάκι γραφομανείς ως λαός. Και με αυτή την έννοια η μόδα της πάλαι ποτέ μπλογκόσφαιρας κέντρισε αυτό το χαρακτηριστικό, που βέβαια ατόνησε όταν οι επίδοξοι γραφιάδες ανακάλυψαν τα άλλα social media. Δεν βλέπω καθόλου ως πρόβλημα, το αντίθετο μάλιστα, το να έχουμε και οι ενήλικες μια... δημιουργική απασχόληση. Το πρόβλημα ξεκινάει από το έλλειμμα αυτεπίγνωσης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το βιβλίο σας περιλαμβάνει 38 μικρά, ή μεγαλύτερα κείμενα, 38 αφηγήσεις μικρού μήκους, όπως τις έχετε ονομάσει. Υπάρχει κοινός παρανομαστής , ή θεματολογία ;
Οι αφηγήσεις διατρέχονται από έναν νοητό άξονα και χωρίζονται σε θεματικές ενότητες, που όμως δε θέλησα να τιτλοφορήσω ή να τις κάνω διακριτές μέσα στη συλλογή. Υπάρχουν για παράδειγμα διηγήματα που εκτυλίσσονται σε διάφορα μέρη του κόσμου, άλλα που διαδραματίζονται εντός συνόρων, υπάρχουν αφηγήσεις στη συνέχεια που έχουν ως θέμα τη Γυναίκα και άλλα την ψυχική υγεία, ενώ δε λείπουν και τα αυτοβιογραφικά με μία δόση χρονογραφήματος.
Στα κείμενά σας συναντούμε πολλές φορές σκληρές αναφορές και δυναμικές τοποθετήσεις για την εποχή μας. Το ίδιο και σε κείμενα δεκάδων άλλων συγγραφέων, ή μπλόγκερ. Γιατί όμως όλα τα κείμενα και όλες οι τοποθετήσεις, δεν καταφέρνουν - μέχρι στιγμής - να ανατινάξουν την αδράνειά μας;
Κάτι κινείται, κάτι γίνεται. Διαμορφώνονται νέες τάσεις στο δημόσιο διάλογο. Όλα αυτά τα πράγματα χρειάζονται χρόνο για να παράγουν ένα απτό αποτέλεσμα και για να κριθούν. Τελούμε σε ένα ιδιότυπο και πρωτόγνωρο καθεστώς βομβαρδισμού πληροφοριών, ραγδαίων μεταβολών στην πραγματικότητά μας, φόβου, απόγνωσης, κατάθλιψης, αδυναμίας και εντέλει σοκ. Μέσα στον ορυμαγδό κατακερματίζονται οι φωνές μας, αλλά τελικά θέλω να πιστεύω πως τίποτα δεν πάει χαμένο.
