Βρεθήκαμε στην παράσταση «Τα φώτα στο βάθος», μια προσπάθεια δραματοποίησης του ομώνυμου βιβλίου της Niemands Rose από την θεατρική εταιρεία “ Έβδομη θύρα”.Δέκα από τα διηγήματα της συγγραφέως ενσαρκώνονται επί σκηνής από μια τετράδα ηθοποιών- Αντωνία Γιαννούλη, Μάνος Καναβός, Ιζαμπέλα Κογεβίνα, Κώστας Φαλελάκης- και τη σκηνοθεσία της Esther Andre Gonzalez.
Η υπόθεση κατά το δελτίο τύπου αφορά « Μονόλογους, αποσπάσματα διαλόγων φιλοσοφικών, πολιτικών κι ερωτικών, διανθισμένων με μουσική που συνθέτουν το πάζλ μιας παράστασης που καλεί το θεατή να κοιτάξει τον εαυτό του και τον «Άλλο» στο βάθος της νύχτας, της απελπισίας, του εγκλήματος, της αδικίας και να ανακαλύψει στον ορίζοντα τα ανεπαίσθητα φωτεινά σημεία, την αλληλεγγύη, την αγάπη, τη χαρά. Τη νύχτα, σε μια ακρογιαλιά, μια παρέα φίλων διηγούνται ιστορίες που έχουν ζήσει, διαβάσει ή επινοήσει».
.
Τα φώτα στο βάθος* και η γραφή της Niemands Rose ( Πέλα Σουλτάτου) μας θυμίζει σε ευθεία γραμμή τη γνώση ότι οι γυναίκες φτιάχνουν κοινωνίες και οι άνδρες κάνουν απλώς πολιτική. Τα κείμενά της που δραματοποιήθηκαν επί σκηνής είναι σύγχρονα και συντονισμένα με μια εύστοχη , ευαίσθητη και οξυδερκή ματιά αναφορικά με το φάσμα των «δραματικών δρώμενων» της συλλογικής και ατομικής μας ζωής.
Ένα πολυταξιδεμένο και πολυτραυματικό συνονθύλευμα ιστοριών που περνάει έναν έναν τους σπόνδυλους όλων αυτών που καθημερινά συζητάμε,παρατηρούμε, ζούμε και σχολιάζουμε και παραμένουν ανεξάντλητα όπως η γενοκτονία στη Λιβύη, οι χρηματισμένες “ερωτικές” σχέσεις, ο φασισμός, η μετανάστευση, η τρομοκρατία, οι εμμονές/άμυνες , τα “πλαστά” Σκανδιναβικά, η διαταραχή φύλου, οι ανομολόγητοι φόνοι κτλ κτλ.
.
Και στην ουσία η προσπάθεια της συγγραφέως να παραμείνει στο παρόν /σύγχρονο και να το αφηγηθεί είναι το λιγότερο συγκινητική ή μάλλον μητρική, ανεξάρτητα από το λογοτεχνικό αποτέλεσμα. Το παρόν όταν αρθρώνεται/ορθώνεται ή στην περίπτωση μας όταν δραματοποιείται επί σκηνής είναι μια θαυμάσια συνειδησιακή ευκαιρία.
Η μία ενιαία και αδιαίρετη ομορφιά του κόσμου…* και η Esther Andre Gonzalezφάνηκε να παθιάζεται με το σύγχρονο της συγγραφέως και σκηνοθέτησε με τρόπο επιδέξια βομβαρδιστικό… Οι δέκα ιστορίες που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μας, είχαν όλα τα χαρίσματα της σωστής ανάγνωσης του έργου, των πολλών tableau vivean, της εναλλασσόμενης αφήγησης και της “ομοούσιας ενιαίας και αδιαίρετης ερμηνευτικής σύμπραξης” σε επίπεδο λόγου και σωματικότητας που τόσο επιθυμούμε να βλέπουμε στη σκηνή.
Ωστόσο στη σβελτάδα και στη σκηνοθετική πυράδα, ξεχάστηκε το αίσθημα που κυλάει διάχυτα από τη σκηνή στην πλατεία. Ναι δελτία ειδήσεων βλέπουμε όλοι μας, θα επιθυμούσαμε ένα περισσότερο παροντικό συναίσθημα. Όπως και να παραμένει δοσμένο, ήταν μια τίμια θεατρική και δύσκολη προσπάθεια αναπαράστασης ενός σύγχρονου κειμένου.
Στα συν[+] της παράστασης
1.Η ερμηνείες των ηθοποιών, παρόλο που έτρεχαν κυριολεκτικά επί σκηνής και δεν απολαύσαμε στο σύνολο την εκφραστική τους γκάμα
2.Τα σκηνικά και τα κοστούμια
3. Η μουσική από τους Lost Bodies
Στα πλην [-]
Οι άστοχοι και αβασάνιστοι φωτισμοί.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση «Τα φώτα στο βάθος» είναι μια αξιοπρεπής θεατρική προσπάθεια μιας συγγραφικής αγωνίας που φιλοδοξεί να αποτυπώσει το δυσκολότερο , το παρόν μας , έχοντας κατά λέξη και σελίδα στη σελίδα, την γνώση «του ενός ενιαίου και αδιαίρετου κοσμικού συνόλου».
Βαθμολογία
6 στα 10
ΥΓ: Η πρώτη και η τελευταία ιστορία που αναφέρεται στην παράσταση, σχετίζεται με τη σχετικά πρόσφατη γενοκτονία στη Λιβύη και δραματοποιείται με τη θέαση αυτής της πατρίδος, από τα νότια της Κρήτης. Επειδή οι συμπτώσεις είναι τροχαία , αναφέρουμε ότι από εκεί ακριβώς σε όλη μας την παιδική ηλικία παρατηρούσαμε και συναναστρεφόμασταν τους Λίβυους, που επισκέπτονταν τη νήσο μας με καραβάκια πάρα πολύ συχνά, και δημοσίως αναφέρουμε, ότι ανά την υφήλιο δεν υπάρχει άλλος λαός που να αγάπησε τον τόπο του όπως οι φίλοι μας οι Λίβυοι την Λιβύη [την οποία και δεν εγκατέλειψαν ποτέ, με τα γνωστά τραγικά γεγονότα].
Και η αλήθεια είναι ότι τα νότια άκρα της Κρήτης , τα νοτιότερα δηλαδή της Ευρώπης (ο Μινωικός πολιτισμός θεμελίωσε την Ευρώπη) συναντούν τη μεγάλη Αφρικανική Ήπειρο ή αν αλλιώς θέλετε τη mama Africa. Και ορθώς οι συντελεστές της παράστασης διάλεξαν την ιστορία/τραγωδία αυτή για την έναρξη και το φινάλε, προσφέροντας μας μια μητρική χροιά, ως φόρο
Διανομή (αλφαβητικά):
Αντωνία Γιαννούλη, Μάνος Καναβός, Ιζαμπέλα Κογεβίνα, Κώστας Φαλελάκης
Σκηνοθεσία: Esther Andre Gonzalez
Κείμενα: Πέλα Σουλτάτου
Σκηνικά/Κοστούμια: Χρήστος Κωνσταντέλλος
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική: Lost Bodies
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεράσιμος Ιωάννου
Βίντεο/φωτογραφίες: Γιώργος Παντελεάκης
Γραφιστική επιμέλεια: Σωτηρία Μπράμου
Ζωγραφική: Κυριακή Κύρμου
Το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η παράσταση κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Απόπειρα
Παρασκευή και Σάββατο στις 22:00 - Κυριακή στις 18:00 / Διάρκεια : 70’
Από 5 Δεκεμβρίου 2014 έως και 1 Φεβρουαρίου 2015
Τηλέφωνα κρατήσεων 210-5237297 , 695-7045138, info@syn-epi.com
Γενική είσοδος 14 ευρώ/ Φοιτητικό 10 ευρώ /ΟΑΕΔ 5 ευρώ
Ακαδήμου 13 – Μεταξουργείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου